Bloğumu seviyorum. Hayatta bir iz bırakabildiğimi düşünüyorum yazarak. İz bırakma meselesine taktım galiba. Oturdum biraz önceki yazıyı yazdım işte bununla alakalı olarak. Arada bir sinirleniyorum. Kendime mi, benim varlığımın farkında olmayan pek saygıdeğer birilerine mi yoksa dünyaya mı? Bilmiyorum ama sinirleniyorum işte. Pazar sakinliği içinde geçen bir günden sonra Behzat Ç. iyi geldi ama sonra sinirlendim birdenbire. Yalnızlar ordusunun baş karargahı facebook üssünde takıldım bir süre. Orda da kimse pas vermedi bana. Ben de Teoman'ın "Doktor, doktor kimse beni sevmiyor doktor." şarkısını söyledim içimden :) Oysa çalışmam gereken sınavlarım, yapılması gereken ödevlerim, okunması gereken yüzden fazla sınav kağıdım var. Ama bazen hiçbir şey yapmak istemiyorum. Kitap bile görmek istemiyorum. Boş boş takılmak istiyorum. Vüs'at Bener'in "Dost -Yaşamasız" kitabından bazı satırlar aklıma geliyor. "Kitaplar ne öğretti ki bana?..." falan filan diye başlayan. Hatırlamıyorum. Buraya yazmak için kitaba bakmak istiyorum ama yukarı kata çıkmaya üşeniyorum. Edebiyat, bazen mutsuz ediyor beni. Okumayan insanlarla çok zor iletişim kurabiliyorum. Uyumam gerekirken gecenin bu saatinde saçma sapan şeyler düşünüyorum. Uyuyamıyorum. Hatta ağlamak istiyorum nedensiz yere. Onu bile beceremiyorum.Tv'de Kolpa grubu Son Nefesim şarkısını söylüyor, eşlik ediyorum. Sonra Deniz Seki çıkıyor. Ben seni suya hapsettim falan diyor ne demek istediğini anlayamıyorum. Face'den umudumu kesip spor haberlerine bakıyorum. Djokovic, yine yenmiş Nadal'ı, seviniyorum. Sonra hava durumuna bakıyorum. Ankara az bulutlu 24 derece olacakmış yarın. Hiç inanmıyorum artık bu bültenlere ama bakıyorum yine de. Gazetelerde hep "püskevit" tabiriyle ilgili yazılar var. Her şey ne kadar da abartılıyor. Ağız diye bir şey var yahu. Demek püskevit diyor bazı insanlar. Burç yorumlarına bakıyorum. Kayda değer bir şey yok. Gün içinde birkaç dakikamı ne kadar gereksiz şeylere harcadığımı düşünüyorum.
Editörün notu: Bu monologların yazarı; karamsar, takıntılı, gereksiz şeyleri büyüten ya da hiç yoktan dert edinen biridir. Son zamanlardaki alamet-i farikası da varlığının farkında olmayan bir insana kendini anlatabilme çabası içinde olmasıdır. Aslında bir süredir boşuna uğraştığını anlayıp yola gelmiş ve uğraşmaktan vazgeçmişti. Kendisini gayet iyi hissediyordu. Ama gariplikleri sayesinde yine yeni dertler edindi kendisine. Bazen tek bir söz ya da gülümseme bazı duyguların uyanmasına neden olabilir. Umudumuz bu kişinin en kısa zamanda boş hayaller kurmaktan vazgeçmesidir. Bu durumda "Kardanadam güneşe aşık olmuş." sözü onun haline gayet uygundur.
Editöre cevap: Bu yazıyı sıkıntıdan patlamak üzereyken tamamen kendimle eğlenmek için yazdım. İçinde kırık dökük satırlar da var. Tıpkı hayatlarımız gibi. Birazdan uyumaya gideceğim. Umarım güzel bir rüya görürüm. Kardanadam meselesine gelince o iş zor, çok zor :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder